نقطة انطلاق الأعمال في معرض الفنّانة إلاه كوهن ڤانسوڤر الفريدي هي التمائم، على ما تتضمنه من معانٍ وأفكار وجمالية. تمائم شخصية توضع على الجسد أو المنازل، كتلك التي تقتنى من الأسواق أو يجمعها أصحابها بدافع الإيمان بما يكمن فيها من مقدرة على الحماية. سواء كانت هذه قائمة فيها أو لا، فهي ما زالت قادرة على منح لحظات من العزاء، المُهجة والأمل.

عملية التصوير الزيتي لدى كوهن ڤانسوڤر وطريقة موضعة اللوحات في فضاء المعرض – في القسم السفلي للجاليري وفي الشرفة العليا – تكشف عن العملية الفنّيّة. بدايتها في الشكل، شبه عيني، الذي يتطور تدريجيًا أو يمتزج داخل اللوحة والألوان المشبعة، يرتدي أحيانًا شكل جسد «مادي»، ونهايته في تجريد الشكل وتحويله إلى «تميمة-لوحة» غير متبلورة وذات ميزات خاصة بها.

الأحجام الصغيرة للوحة وطريقة تعليقها في الفضاء تسعى إلى التلميح للحيّز البيتي الذي تُعلق عليه التمائم التي تم اقتناؤها على مر السنين. فهي تروي قصة حياة وتشهد، ضمن أمور أخرى، على النزعة الجمالية والحاجة الباطنية البدائية للساكنين فيه.

أيضًا في هذه المجموعة من اللوحات تواصل كوهن ڤانسوڤر بالحفاظ على التوتر المشحون في لوحاتها، التوتر الذي ينبع بشكل أساسي من انكشاف الوهم التصويري، وفي الوقت نفسه، هنا لأول مرة تسمح للصورة بالذوبان، الانفصال عن الشكل والتحول بقعة مشبعة بالألوان أو حتى جسدًا ماديًا ثلاثي الأبعاد..

​

قيّمة المعرض: تمار غيسپان-غرينبرغ

נקודת המוצא של העבודות בתערוכת היחיד של האמנית אלה כהן ונסובר היא קמעות, על משמעותם הרעיונית והאסתטית. קמעות אישיים הנישאים על הגוף או קמעות ביתיים, כאלו שנרכשו בשווקים או נאספו על ידי בעליהם מתוך אמונה בסגולות ההגנה הטמונות בהם. בין שאלו קיימות או לאו עדיין יש בכוחם של קמעות להעניק רגעי נחמה, חמדה ותקווה.

תהליך הציור של כהן ונסובר ואופן הצבתם של הציורים בחלל התערוכה – בחלקה התחתון של הגלריה ובמפרסת העליונה – חושפים את תהליך היצירה. ראשיתו בצורה, סמי קונקרטית, שבהדרגה או לחלופין מתפתחת ומתמזגת בתוך ציור וצבע רווי, ואחריתו בהפשטת הצורה והפיכתה ל”קמע-ציור” אמורפי ובעל סגולות משל עצמו.

ממדי הציורים הקטנים ואופן תליתם בחלל מבקשים לרמוז על המרחב הביתי שעל קירותיו מקובצים קמעות שנרכשו לאורך השנים. אלו מספרים סיפור חיים ומעידים בין היתר על נטייה אסתטית וצורך מיסטי קמאי של דייריו.

גם במקבץ ציורים זה ממשיכה כהן ונסובר לשמור על המתח הטעון בציוריה, מתח הנובע בעיקר מחשיפת התעתוע הציורי, ויחד עם זאת, כאן לראשונה היא מאפשרת לדימוי להתמוסס, להתנתק מהצורה ולהפוך לכתם רווי של צבע או אף לגוף חומרי תלת ממדי.

​

אוצרת: תמר גיספאן-גרינברג