top of page

צלם: מקסים דינשטיין  | المصور: مكسيم دينشطاين | Photographer: Maxim Dinshtein

הביטט- טל גולני

هبيتات- طال چولاني

Habitat- Tal Golani

10-12/2021

 17 Hashiv’a Street, Netanya. Tal Golani’s grandparents’ private home stands there, still containing their furniture and objects, although they passed away several years ago. The area of the house and surrounding garden is the starting point for Habitat, Golani’s series of paintings.

Golani began the paintings during the Corona lockdowns, working intuitively and freely, without defining the series or thinking about a future exhibition. She depicted rooms and corners from the house that were integral to her childhood experiences, now abandoned. As the series unfolded, they became liberated from both painterly and emotional processes: her repeated attempts at painting figurative details from the inside of the house and her personal link to them, replacing her personal-nostalgic gaze with that of a researcher examining architectural aspects of the site. This is the same gaze she adopted in her previous painting series of abandoned public spaces. 

Golani the grownup painter takes a renewed look at her childhood landscape, the self-evident backdrop to her life as a young girl. It seems that with her gaze of a contemporary researcher she examines her grandparents’ home as a habitat. She documents her impressions on canvas of her architect grandfather’s sculptures and reliefs, her engineer grandmother’s drafting table, and from their design choices as an arena for learning about their lives, businesses, and aesthetic preferences.

The paintings in the series express the intermediary space between the machine (the documenting camera) and the spirit (personal memory). The images are frozen yet unraveled at the same time. At first glance, it seems that the “documentation” strives for precision, to be true to the original, objective and emotionless, among other factors due to its changing cool, bluish tonality. A second glance exposes the loose hand with the personal touch trying to grasp the elusive memory of what is gone but remains imprinted on the artist’s soul. 

The desire to breathe life into the house is especially evident in the wall of birds in the exhibition, inspired by the artist’s grandfather’s sculptures. Golani used masking tape to trace the outlines of the bird sculptures that were hanging on the walls, replicating them to form a flock. The masking tape which Golani usually uses to plan her carefully-made paintings, here becomes light, volumetric sculptural material, seemingly completing the process of liberation and farewell.

 

Tamar Gispan-Greenberg

في شارع السبعة رقم 17 في نتانيا يقف صامدًا منزل جد وجدة طال چولاني. حتى اليوم ما زال في البيت أثاث وأغراض أصحاب البيت اللذين توفيا قبل عدة سنوات. فضاء البيت والحديقة المحيطة به هما نقطة انطلاق سلسلة رسومات چولاني، هبيتات.

 

بدأت چولاني رسم هذه السلسلة خلال فترة الاغلاق بسبب الكورونا بشكل مكثف وحر، بدون مشروع مُحدد أو معرض في الأفق. رسمت غرف وزوايا داخل البيت الذي كان جزءًا لا يتجزأ من طفولتها وأصبح اليوم مهجورًا. كلما توسعت سلسلة الرسومات تحررت خطوات الرسم والعاطفة على حد سواء: التجربة المتكررة لرسم تفاصيل تصويرية من داخل البيت، والعلاقة الشخصية مع البيت، بينما يتبدّل المنظور الحنينيّ الشخصيّ إلى منظور الباحثة التي تفحص جوانب معمارية. هو المنظور نفسه الذي اتخذته في سلسلة رسوماتها السابقة، رسومات لفضاءات عامة مهجورة.

 

چولاني البالغة، الرسّامة، تعيد النظر من جديد في مشهد طفولتها، الذي كان بنظرها كفتاة خلفية بديهية لأحداث حياتها. يبدو أنها تتجه من منظورها البحثي الحاليّ إلى دراسة بيت جدها وجدتها كهبيتات، موطن بيئيّ. فهي توثّق على القماش انطباعاتها من منحوتات ونقوش جدها الذي كان مهندسًا معماريًا، عن طاولة تخطيطات جدتها التي كانت مهندسة، وخياراتهم التصميمية في البيت، كفضاء للتعلم عن حياتهما، انشغالاتهما وافضلياتهما الجمالية.

 

تقدم لوحات هذه السلسلة تعبيرًا للوساطة بين الآلة (الكاميرا التي توثّق) والروح (الذاكرة الشخصية). الصور متجمدة وفي الوقت نفسه متفككة. في نظرة أولية يبدو أن "التوثيق" يسعى إلى الدقة، مطابقًا للأصل، موضوعيّ خالٍ من العواطف، وضمن أمور أخرى بسبب اللّون الأزرق البارد على نغميته المتغيّرة. بنظرة ثانية تنكشف اليد المتحررة، الشخصية، التي تسعى للتمسك بالذاكرة المتملصة لما مضى ولم يعد مغروسًا في روح الفنّانة.

 

تتجلى رغبة بث الحياة في المنزل بشكل أكثر وضوحًا في جدار الطيور في المعرض، والذي استوحى من منحوتات جدها. بواسطة استخدام شريط لاصق، تتقصى چولاني منحوتات الطيور المعلّقة على جدران المنزل، وتنسخها من جديدة على شكل سرب طيور. الشريط اللاصق، الذي تستخدمه عادة لتخطيط رسوماتها الدقيقة، يتحول هنا إلى مادة نحتية، خفيفة ذات حجم. يبدو أن هذا الإجراء يستكمل عملية التحرير والانعتاق.

 

تمار غيسپان غرينبرغ

ברחוב השבעה 17 שבנתניה עומד על תילו ביתם הפרטי של סבהּ וסבתהּ של טל גולני. הבית מכיל, עד היום, רהיטים וחפצים של בעלי הבית, שנפטרו לפני מספר שנים. מרחב הבית והגינה סביבו הוא נקודת המוצא לסדרת ציוריה של גולני, הביטט.  

גולני החלה לצייר את הסדרה בתקופת סגרי הקורונה באופן אינטואיטיבי וחופשי, בלא פרויקט מוגדר או תערוכה באופק. היא ציירה חדרים ופינות מתוך הבית, שהיה חלק בלתי נפרד מהווי ילדותה וכיום עומד נטוש. ככל שהתרחבה סדרת הציורים, הלכו והשתחררו מהלכי הציור והרגש כאחד: ההתנסות החוזרת בציורי פרטים פיגורטיביים מתוך הבית, והזיקה האישית כלפיו, כאשר המבט הנוסטלגי-אישי התחלף במבט של חוקרת הבוחנת את ההיבטים האדריכליים . זהו אותו המבט שנקטה בסדרות ציוריה הקודמות, ציורים של מרחבים ציבוריים נטושים.   

גולני הבוגרת, הציירת, מתבוננת מחדש בנוף ילדותה, שהיה בעיניה כילדה רקע מובן מאליו להתרחשויות חייה. נדמה כי במבטה החוקר העכשווי היא פונה לבחון את ביתם של סבה וסבתה כהביטט, בית גידול. היא מתעדת על הבד את רשמיה מפסליו ותבליטיו של סבה, שהיה אדריכל, משולחן השרטוט של סבתה, שהייתה מהנדסת, ומבחירותיהם העיצוביות בביתם, כמרחב למידה על חייהם, עיסוקיהם והעדפותיהם האסתטיות. 

ציורי הסדרה נותנים ביטוי לתווך שבין המכונה (המצלמה המתעדת) לרוח (הזיכרון האישי). הדימויים קפואים אך בו בזמן גם פרומים. במבט ראשון נדמה כי ה"תיעוד" מבקש להיות מדויק, נאמן למקור, אובייקטיבי-נטול רגשות, בין היתר בשל הגוון הכחול והקר על הטונליות המשתנה שלו. מבט שני חושף את היד המשוחררת, האישית, המבקשת להיאחז בזיכרון חמקמק של מה שחלף ואיננו אך נותר טבוע בנפש האמנית. 

הרצון להפיח רוח חיים בבית ניכר ביתר שאת בקיר הציפורים בתערוכה, שנוצר בהשראת פסליו של סבה. באמצעות מסקינטייפ, גולני מתחקה אחר פסלי הציפורים שהיו תלויים על קירות הבית, ומשכפלת אותם לכדי להקה. המסקינטייפ, שבדרך כלל משמש אותה לתכנון ציוריה המוקפדים, הופך כאן לחומר פיסולי, קל ובעל נפח. נדמה כי פעולה זו משלימה את תהליך השחרור והפרידה.       

 

תמר גיספאן-גרינברג

bottom of page