צילום: אורטל בראל, הדס חי
לא קרה כלום, הכול בסדר
لم يحدث شيء، كل شيء على ما يرام
Nothing Happened, I'm Fine
אורטל בראל
أورطال بارئيل
Ortal Barel
אוצרת: תמר גיספאן-גרינברג
القيّمة: تمار غيسݒن غرينبرغ
Curator: Tamar Gispan-Greenberg
דצמבר 2025 - ינואר 2026
Nothing Happened, I'm Fine
Ortal Barel
Ortal Barel’s exhibition comprises two sculptural paper installations, in the practice associated with her work. Together and separately, these offer a reflection on
“waiting” as a state of being - a trivial and quotidian action inherent to life itself.
In the middle of the lower gallery, eight white chairs are arranged in two back-to-back rows. Their appearance, layout, and the overhead fluorescent lighting transform the space into a generic waiting area. The materiality, modular repetition, and standard white color of the chairs suggest that this may be a portable room that can be disassembled and set up anywhere, or possibly, an indefinite waiting area for nothing and no one.
On the upper floor, Barel created a motionless replica of an airport baggage reclaim area - a space that looks almost identical all over the world, and offers a universal language of “waiting in motion.” These in-between areas exist outside of time and space, blurring the line between point of departure and destination. The visitor to the exhibition space similarly remains suspended in a moment of doubt and in a space where the direction of
movement is unclear.
The sculpture is not an exact replica of a real-lifebaggage carousel and hints at the machine’s unseen underpinnings; it takes up most of the exhibition space, leaving minimal room for movement. In addition, it touches on the hidden control and power mechanisms and on the banal, purportedly neutral spaces that organize everyday life, which are in fact subject to underlying systems of supervision, public order, and
control.
The wait has no end; it goes on without a clear horizon, charged with a sense of failure and disappointment. It is the anticipation of something that does not materialize, a change that does not happen, and a catharsis that never
comes. Time stretches on, and the intermediate state becomes reality itself, with no way of telling when it will finally end. This time loop gave the work its title,
“Nothing Happened, I’m Fine.”
Curator: Tamar Gispan-Greenberg
لم يحدث شيء، كل شيء على ما يرام
أورطال بارئيل
يتكوّن معرض الفنّانة أورطال بارئيل من عملي تركيب نحتيين مصنوعين من الورق، وهي الممارسة الفنّية المرتبطة بها. معًا وكلٌ على حدة، يقدّمان نظرة إلى حالة الانتظار، وهي ممارسة يومية وبديهية متجذّرة في صميم الحياة نفسها.
في وسط فضاء الطابق السفلي من الجاليري، وضعت في صفّين ثمانيةُ كراسٍ بيضاء موضوعة بظهورها بعضها مقابل بعض. موضعتها، وطريقة ترتيبها، والإضاءة الفلورية الغامرة، تجعل المكان يبدو كحيّز انتظار عام ونمطي. وتوحي المادية، والتكرار المعياري، واللون الأبيض، بأنه ربما يكون هذا غرفة متنقلة يمكن تفكيكها وتركيبها في أي مكان، أو ربما هو مساحة انتظار مغلقة ليست مخصّصة لأحد أو لشيء محدد.
في الطابق العلوي تنشئ بارئيل نسخة ساكنة تشبه فضاء السيور الناقلة للحقائب في المطارات - وهو فضاء يتميّز بهوية شبه متطابقة في مختلف أنحاء العالم ويقدّم لغة كونية لـ”حركة الانتظار“. هذه المساحات البينية توجد خارج المكان والزمان، وتُطمس فيها الحدود بين نقطة الانطلاق والوجهة. حتى الزائر في فضاء الجاليري يبقى معلّقًا في لحظة شك، وفي مساحة اتجاه الحركة فيها غير واضح.
المنحوتة ليست نسخة طبق الأصل للسيور الناقلة للحقائب الحقيقي، بل تلمّح إلى الهيكل الخفي للآلة؛ فهي تملأ معظم مساحة المعرض وتترك حيّز حركة ضئيلًا. إضافة إلى ذلك، فهي تلامس آليات خفية للسيطرة والقوة، وتلك الفضاءات البسيطة، التي تبدو ظاهريًا محايدة، هي التي تنظّم حياتنا اليومية لكنها في الواقع
خاضعة لأنظمة غير مرئية من الإدارة والنظام العام والسيطرة.
الانتظار هنا بلا نهاية، يستمر بلا أفق واضح، ويُشحن بشعور الفشل وخيبة الأمل. إنه ترقّب لشيء لا يتحقق، ولتغيير لا يحدث، ولتحرّر لا يأتي. الزمن يتمدد، والمكوث في هذا الوضع البيني يتحوّل إلى واقع بحد ذاته لا يُعرف متى سينتهي. هذه الحلقة الزمنية هي ما يمنح العمل عنوانه ‘لم يحدث شيء، كل شيء على ما يرام’.
القيّمة: تمار غيسپان-غرينبرغ
לא קרה כלום, הכול בסדר
אורטל בראל
תערוכתה של האמנית אורטל בראל מורכבת משני מיצבים פיסוליים מנייר, הפרקטיקה המזוהה עימה. יחד ולחוד הם מציעים התבוננות על מצב המתנה, פעולה טריוויאלית ויום־יומית האינהרנטית לחיים עצמם.
במרכז החלל של הגלריה התחתונה ניצבים בשתי שורות שמונה כיסאות לבנים הניצבים בגבם זה לזה. מראם, אופן הצבתם והתאורה הפלואורסנטית השוטפת הופכים את המקום למרחב המתנה גנרי. החומריות, החזרתיות המודולרית והגוון הלבן מציעים כי אפשר שזהו חדר נייד שניתן לפרק ולהרכיב בכל מקום, או שמא זהו מרחב המתנה סתום לאף אחד ולשום דבר.
בקומה העליונה בראל יוצרת מעין העתק דומם של חלל מסוע המזוודות בשדות תעופה - חלל המתאפיין בזהות גנרית כמעט מוחלטת ברחבי העולם ומציע שפה אוניברסלית של ’תנועת
המתנה’. מרחבי ביניים אלו מתקיימים מחוץ למקום ולזמן, והגבולות בהם בין מוצא ליעד מיטשטשים. גם המבקר בחלל הגלריה נותר תלוי ברגע של ספק ובמרחב שבו כיוון התנועה אינו ברור.
הפסל אינו שכפול מדויק של מסוע במציאות ורומז על השלד הנסתר של המכונה; הוא ממלא את רוב חלל התערוכה ומותיר מרחב תנועה מינימלי. נוסף על כך, הוא נוגע במנגנוני שליטה וכוח סמויים ובמרחבים הבנאליים, ולכאורה ניטרליים, שמארגנים את היום־יום אך למעשה כפופים למערכות סמויות של ניהול, סדר ציבורי ושליטה.
ההמתנה חסרת קצה, היא נמשכת ללא אופק ברור ונטענת בתחושת כישלון ואכזבה. זוהי ציפייה למשהו שאינו מתממש, לשינוי שאינו מתרחש ולשחרור שאינו מגיע. הזמן נמתח, והשהות במצב הביניים הופכת למציאות עצמה שאין לדעת מתי תסתיים. לולאת זמן זו מקנה לעבודה את שמה, ’לא קרה כלום, הכול בסדר’.
אוצרת: תמר גיספאן־גרינברג
