top of page

צלם: שלמה סרי | المصور: شلومو سيري | Photographer: Shlomo Serry

אם תעירו

ألّا توقظن

Arouse Love

אפריל - מאי 2022

    Etti Abergel, one of the artists working in the New Gallery Artists’ Studios, celebrates her deep bonds with the city of Jerusalem in this exhibition. After leaving the city where she lived for more than 30 years, she stops to observe her work process and the art language she has been formulating since the 1980s when she arrived in Jerusalem as a 20-year-old to begin her studies at Bezalel. The stop signifies a turning point.

     The current exhibit moves between three major chapters: the first is a space devoted to the artist’s drawings. The space offers a galactic atmospheric experience in which to encounter the architectural plans of the rented apartments in which she lived as a metaphorical space of memory.

     The second chapter is installed in the gallery’s central exhibition space. A structure made of poles, bound and distinct, was constructed and installed, inspired by synagogue prayer stands or temporary huts on stilts. A dense cluster of past works, fragments, and new works have been placed on top of the structure, crowded together into a sort of conglomerate. Perhaps this is the contents of the artist’s suitcase, passing from place to place with her over the years, accumulating life experiences and impressions, changing in accordance with needs and location.

     In the adjacent video room clips documenting art construction and deconstruction actions of installations in selected exhibition spaces where Abergel installed works in Israel and abroad are screened, edited like an archive of moments accumulating into a creative personal history moving and wandering between cities and continents, between reality and imagination.

     The third chapter, installed on the upper gallery floor, invites viewers to move around and between plaster weights which simulate an explosion of the sculpture of a body. Collected fragments of artworks move around themselves, hovering over the exhibition. Metal cables stretch between the walls of the gallery spaces in a seeming attempt to anchor the various sections of the exhibition and reinforce them, link them, and fix them in place, yet simultaneously propose the possibility that they are suspended over an abyss. This additional step, over and inside of the spaces, associates the exhibition with Abergel’s act of drawing from which the installations emerged, all moving between the earthbound and the metaphysical.

     The exhibition title, Arouse Love, is taken from the Song of Songs, signifying the presence of Jerusalem in the artist’s subconscious as a mystical image and place, in the spirit of the Moroccan piyyutim [liturgical poems] that she learned in childhood from her grandfather, Jerusalem as a utopian longing and yearning for a place beyond reality. The poetic atemporal traditional verse stands in contrast to the deconstruction, dismantling, and farewell from a foundational chapter in Abergel’s oeuvre made in Jerusalem.

 

Director and Curator: Tamar Gispan – Greenberg 

يحتفي معرض إيتي أبرجيل الفرديّ، فنّانة ورشات تيدي، بعلاقتها العميقة مع مدينة القدس. فبعد أكثر من ثلاثين سنة على مغادرتها المدينة، تقف للتتأمل سيرورة عملها الفنّيّ واللغة التي صاغتها خلال سنوات الثمانينيات، عندما جاءت القدس وعمرها عشرون سنة للدراسة في بتسالئيل؛ توقف هو نقطة مفصليّة.

يتراوح المعرض الحالي بين ثلاثة فصول رئيسية: الأول – قاعة مُكرّسة لرسومات الفنّانة؛ فضاء يطرح تجرية غلاف جويّ لمجرة تلتقي مع خصاص عمارة البيوت التي سكنت فيها على مدار السنوات الأخيرة كفضاء مجازيّ لذكرياتها.

الفصل الثاني في القاعة الرئيسية، حيث وُضع هيكل على دعائم، مُحدد ومُميّز، بوحي منصات الصلاة في الكنس أو بيوت الدعائم المؤقتة. وعلى الهيكل تم وضع بشكل مكتظ مخزون أعمال من الماضي، أجزاء أعمال وأعمال جديدة محشورة مع بعضها على شكل رصيص. يبدو وكأن الحديث عن محتوى حقيبة سفر الفنّانة، التي تتنقل معها من مكان إلى مكان على مدار السنين، تُراكم تجارب حياتية وانطباعات، وتتغيّر وفق الحاجة والمكان. في غرفة الفيديو الملاصقة يتم عرض مقاطع توثيق لأنشطة فنّيّة وتفكيك لأعمال في فضاءات مختارة عرضت فيها الفنّانة على مدار السنين في البلاد وفي العالم، منتظمة على شكل أرشيف لحظات متراكمة من التاريخ الشخصيّ الابداعيّ، الذي يتحرك ويتراوح بين المدن والقارات وبين الواقع والخيال.

الفصل الثالث، في طابق الجاليري العلوي، يستدعي المشاهد إلى التنقل بين أثقال الجبس المُتدلية من سقف الطابق التي تحاكي انفجار جسم نحتيّ، تراكم لأجزاء أعمال تتحرك حول نفسها وتحلّق فوق المعرض.

الكوابل المعدنية المُمتدة بين جدران الفضاء، بين قاعات الجاليري، تسعى كما يبدو إلى ترسيخ فصول المعرض، تعزيزها، والربط بينها وتثبيتها، وفي الوقت نفسه تطرح إمكانية كون المعرض آيل للسقوط. عملية أخرى، فوق وداخل الفضاءات، تربط المعرض بعملية الرسم لدى أبرجيل، التي انبثقت عنها الأعمال التركيبيّة، والتي تتراوح جميعها بين الدنيوي والميتافيزيقي.

ألّا توقظّن، اسم المعرض، هو استعارة من سفر "نشيد الإنشاد" ، ويشير إلى حضور مدينة القدس كصورة ومكان سحري أيضًا في لا وعيّ, بروح التراتيل المغربيّة للتي تعلّمتها في طفولتها; القدس كحنين مثالي وتوق إلى مكان وراء الواقع. الآية الشعرية، فوق الزمنيّة، التقليديّة، هي نقيض التفكيكية، تفكيك وفراق فصل تكوينيّ في أعمال أبرجيل الفنّيّة في القدس.

إدارة وأمانة المعرض: تمار غيسفان غرينبرغ

תערוכת היחיד של אתי אברג'ל, אמנית סדנאות טדי, חוגגת את הקשר העמוק שלה לעיר ירושלים. בעקבות עזיבתה את העיר לאחר יותר משלושים שנה, היא עוצרת להתבונן במהלך יצירתה ובשפה שניסחה מאז שנות השמונים, כשהגיעה לירושלים, בת עשרים, ללימודים בבצלאל; עצירה המסמנת נקודת מפנה.

התערוכה הנוכחית נעה בין שלושה פרקים מרכזיים: הראשון – אולם המוקדש לרישומים של האמנית; חלל המציע חוויה אטמוספרית גלקטית הפוגשת את התוכניות האדריכליות של הדירות בהן התגוררה במהלך השנים האחרונות כחלל מטאפורי של זיכרונה.

הפרק השני מוצג בחלל המרכזי, ובו מוצב מבנה על כלונסאות, תחום ומובחן, בהשראת במות תפילה בבתי כנסת או בתי כלונסאות ארעיים. על המבנה מונחות, דחוסות, מצבור של עבודות עבר, חלקי עבודות ועבודות חדשות הנדחקות יחד למעין קונגלומרט. נדמה כי אולי מדובר בתכולת שק המסע של אמנית, העובר עמה ממקום למקום לאורך השנים, צובר חוויות חיים ורשמים, משתנה בהתאם לצורך ולמקום. בחדר הווידאו הצמוד מוקרנים קטעי תיעוד של פעולות אמנותיות ופירוק של עבודות בחללים נבחרים שהאמנית הציגה בהם לאורך השנים בארץ ובעולם, ערוכים כבמעין ארכיון של רגעים המצטברים להיסטוריה אישית יצירתית הנעה ונדה בין ערים ויבשות ובין מציאות לדמיון.   

הפרק השלישי, המוצג בקומת הגלריה העליונה, מזמין את הצופה להתנועע בין משקולות גבס התלויים מתקרת הקומה ומדמים התנפצות של גוף פיסולי, מצבור של חלקי יצירות הנעות סביב עצמן ומרחפות מעל התערוכה. 

כבלי מתכת הנמתחים בין קירות החללים, בין אולמות הגלריה, מבקשים, כך נדמה, לעגן את פרקי התערוכה, לחזק אותם, לקשור ביניהם ולקבע אותם, אך בו בזמן מציעים גם את האפשרות שהיא תלויה על בלימה. מהלך נוסף זה, מעל ובתוך החללים, קושר את התערוכה לפעולת הרישום של אברג'ל, שממנה צמחו המיצבים, הנעים כולם בין הארצי למטאפיזי.

אם תעירו, שם התערוכה, מושאל  מספר 'שיר השירים' ומסמן את נוכחותה של העיר ירושלים כדימוי ומקום מיסטי בתת-המודע של האמנית וברוח הפיוטים המרוקאיים שלמדה מסבה בילדותה; ירושלים כגעגוע אוטופי וערגה אל מקום שמעבר למציאות. הפסוק הפיוטי, העל-זמני, המסורתי, עומד בניגוד לדקונסטרוקציה, לפירוק ולפרידה מִפֶּרק מכונן ביצירתה של אברג'ל בירושלים.  

אוצרת: תמר גיספאן-גרינברג

bottom of page