top of page

צילום: הדס חי

דמעות הופכות לגשם

دموع تتحول إلى مطر

Tears Become Rain

 נטע מוזס
نيطاع موزيس
Neta Moses

ספטמבר - נובמבר 2024

Tears Become Rain

The solo exhibition of media artist Neta Moses, Tears Become Rain, is centered around three works that take on the space of Teddy Stadium, the space of the New Gallery, and the relationship between the two. The video As Long as the LED Is On (Outside) It Can Be Fixed was created for the public space, where it is incorporated in the LED screens that wrap around the roof of Teddy Stadium. The work consists of a group of sentences in Hebrew and English combined with video and animation clips that run along the LED signs. The words and images blend together, appear, disappear, shake and move, trying to grab the attention of passers-by. Ranging from the poetic and private to the quotidian, they offer comforting, hopeful, and even playful messages. The work is effectively Moses’s personal voice “heard” in the public sphere, while also evoking the works of the American artist Jenny Holzer. On the opening night of the exhibition, the work was displayed on the stadium’s outdoor LED screens, documented, and now the documentation is  displayed in the exhibition space.

The work that continues it inside the gallery, the LED installation As Long as the LED Is On (Inside) It Can Be Fixed, is made up of a varied collection of LED signs displaying sentences and images that continue and expand the spectrum of messages displayed in the public space.

The third work, Tears Become Rain, is a video installation that examines the relationship between the two spaces, Teddy Stadium and the New Gallery located inside it. The work challenges our perception of the dimensions of each space, including their relation to human scale. The work is mostly based on images that the artist projected on the Stadium’s eastern tribune area that borders on the gallery, as if trying to connect the two spaces, or alternatively, to break through the physical wall that separates them. The projection on three walls in the gallery’s video room and the soundtrack created by the artist’s twin brother, the musician Guy Moses, offer an immersive experience that envelops the viewers, transporting them to a different reality. Moses’s camera journey searches for the possibility of the mind to expand outside and beyond the physical body. The viewer is invited to sit in the video room and dive into the virtual and real space alongside it.

This is the first time that the gallery holds an exhibition that expands beyond its walls into the public space, on the Stadium’s LED screens, wishing to reach the city’s residents even from a distance, touch them and send them a comforting message in these complex times.

Curator: Tamar Gispan-Greenberg

دموع تتحول إلى مطر

 

في المعرض الفردي لفنّانة الوسائط نبطاع موزس دموع تتحول إلى مطر، ثلاثة أعمال رئيسية تتناول فضاء الاستاد الرياضي، فضاء المعرض الجديد والعلاقات بينهما. تم إنشاء عمل الفيديو طالما مصباح الليد يضوي (في الخارج) يمكن الإصلاح خصيصًا من أجل الفضاء العام، وتم تصميمه ليندمج مع إضواء الليد المحيطة بسقف الاستاد الرياضي. يتكون العمل من مجموعة من الجمل باللغتين العبرية والإنجليزية مع مقاطع فيديو ورسوم متحركة “تركض” على لافتة ليد. تتناغم الكلمات والصور معًا، تظهر، تختفي، تهتز وتتحرك، في محاولة لجذب انتباه المارة. وهي تحمل طابع يتراوح بين الشعري والشخصي واليومي، وتحتوي على رسائل عزاء، مثيرة للأمل، وحتى فكاهية. يُعتبر العمل بمثابة صوت نيطاع موزيس الشخصي “المسموع” في الفضاء العام ويردد أصداء أعمال الفنّانة جيني هولتسر. تم عرض العمل في أمسية الافتتاح على لافتات الليد خارج الملعب، وتم توثيقه، وهو معروض الآن في المعرض.

العمل الثاني، الذي يواصل العمل الأول في فضاء الجاليري، هو عمل تركيبي لإضاءة الليد، طالما مصباح الليد يضوي (في الداخل) يمكن الإصلاح، وهو مكون من مجموعة متنوعة من لافتات الليد التي تعرض جمل وصور توسع نطاق الرسائل التي تم عرضها في الفضاء العام.

العمل الثالث، دموع تتحول إلى مطر، هو تركيب فيديو يستكشف العلاقات بين الفضائين، اشتاد تيدي والجاليري الجديد الذي يقع بداخله، ويتحدى تصور ابعاد كل منهما، حتى بالنسبة لحجم الإنسان. يستند هذا العمل بشكل أساسي إلى الصور التي عرضتها الفنّانة على المنطقة الشرقية من مدرجات الملعب، المحاذية لفضاء الجاليري، كمحاولة لربط الفضائين أو اختراق الحاجز المادي بينهما. يُعرض العمل على ثلاثة جدران في غرفة فيديو الجاليري، ويرافقه مقطع صوتي من إنتاج شقيق الفنّانة التوأم، الموسيقي غاي موزيس، مما يخلق تجربة غامرة تغلّف المشاهد في واقع مختلف. تسعى كاميرا موزيس لاستكشاف إمكانية توسيع الوعي إلى ما وراء الجسد الفيزيائي، حيث يُدعى المشاهد للجلوس في غرفة الفيديو والانغماس في فضاء يجمع بين الواقع الافتراضي والفعلي على حد سواء.

 

هذه هي المرة الأولى التي تعرض فيها الجاليري معرضًا يتجاوز حدوده ويمتد إلى الفضاء العام، عبر إضاءة الليلد فيال لملعب، بهدف الوصول إلى سكان المدينة من بعيد، وملامسة قلوبهم، وإرسال رسالة مطمئنة في هذه الفترة المعقدة.

قيّمة المعرض: تمار غيسݒان غرينبرغ

דמעות הופכות לגשם​

בתערוכת היחיד של אמנית המדיה נטע מוזס, דמעות הופכות לגשם, שלוש עבודות מרכזיות המתייחסות למרחב האצטדיון, למרחב הגלריה החדשה וליחסים ביניהם. עבודת הווידאו כל עוד הלד דולק (בחוץ) אפשר לתקן נוצרה עבור המרחב הציבורי ותוכננה להשתלב בתאורת הלד המקיפה את גג אצטדיון. היא מורכבת מאסופה של משפטים בעברית ובאנגלית בשילוב קטעי וידאו ואנימציה ה”רצים” על שלט הלד. המילים והדימויים משתלבים יחד, מופיעים, נעלמים, רוטטים ונעים, מבקשים למשוך את תשומת לב העוברים והשבים. הם נושאים אופי הנע בין פיוטי ואישי ליום־יומי,  ומכילים מסרים מנחמים, מעוררי תקווה ואף הומוריסטיים. העבודה היא בבחינת קולה הפרטי של מוזס “הנשמע” במרחב הציבורי ומהדהד את עבודותיה של האמנית ג’ני הולצר. העבודה הוצגה בערב הפתיחה על שלטי הלד של האצטדיון בחוץ, תועדה וכעת מוצג התיעוד בתערוכה.

העבודה הממשיכה אותה בחלל הגלריה, מיצב הלד כל עוד הלד דולק (בפנים) אפשר לתקן, מורכבת מאוסף מגוון של שלטי לד המציגים משפטים ודימויים הממשיכים ומרחיבים את מנעד המסרים שהוקרנו במרחב הציבורי.

העבודה השלישית, דמעות הופכות לגשם, היא מיצב וידאו הבוחן את היחסים בין שני המרחבים, אצטדיון טדי והגלריה החדשה, הממוקמת בתוכו, ומאתגרת את תפיסת הממדים של כל אחד מהם, גם ביחס למידת אדם. היא מבוססת בעיקר על דימויים שהאמנית הקרינה על אזור הטריבונות המזרחי של האצטדיון, הגובל במתחם הגלריה, כמעין ניסיון לחבר בין שני החללים, או לחלופין לפרוץ את המחיצה הפיזית ביניהם. הקרנת העבודה על שלושה מקירות חדר הווידאו בגלריה ופס הקול שיצר אחיה התאום של האמנית, המוזיקאי גיא מוזס, יוצרים חוויה אימרסיבית, העוטפת את הצופה במעין מציאות אחרת. מסע המצלמה של מוזס מחפש אחר אפשרות התודעה להתרחב אל מחוץ ומעבר לגוף הפיזי, הצופה מוזמן לשבת בחדר הווידאו ולצלול למרחב וירטואלי וממשי יחד איתה.

זוהי הפעם הראשונה שהגלריה מציגה תערוכה החוצה את גבולותיה ומתפרשת במרחב הציבורי, על תאורת הלדים של האצטדיון, במטרה להגיע אל תושבי העיר גם מרחוק, לגעת בהם ולשלוח להם מסר מנחם בתקופה מורכבת זו.

 אוצרת: תמר גיספאן-גרינברג

bottom of page